امام مهدی ،امام زمان، مهدی موعود، آخر الزمان، حضرت مهدی، ولی عصر، صاحب الزمان، دعای فرج امام زمان، مهدی موعود، میلاد منجی
مقالات مرتبط
مام حسین علیه السلام نقل می فرماید: من با پدرم ، على علیه السلام در شب تاریکى به طواف خانه خدا مشغول بودیم ، در این هنگام ، متوجه ناله اى جانگداز و آهى آتشین شدیم ، شخصى دست نیاز به درگاه بى نیاز دراز کرده و با سوز و گدازى بى سابقه به تضرع و زارى مشغول است .
پدرم فرمود: اى حسین ! آیا مى شنوى ناله گناهکارى را که به درگاه خدا پناه آورده و با قلبى پاک ، اشک ندامت و پشیمانى مى ریزد؟ او را پیدا کن و پیش من بیاور.
امام حسین علیه السلام فرمود: در آن شب تاریک ، گرد خانه حق گشتم و مردم را در تاریکى ، یک طرف مى کردم تا او را در میان رکن و مقام پیدا کرده ، به خدمت پدرم آوردم .
حضرت على علیه السلام دید جوانى است زیبا و خوش اندام با لباسهاى گرانبها؛ به او فرمود: تو کیستى ؟
عرض کرد: مردى از اعرابم .
پرسید: این ناله و فریاد براى چه بود؟
گفت : از من چه مى پرسى یا على علیه السلام! که بار گناهم پشتم را خمیده و نافرمانى پدر و نفرین او اساس زندگیم را درهم پاشیده و سلامتى را از من ربوده است ؟!
حضرت فرمود: قصه تو چیست ؟
گفت : پدر پیرى داشتم که به من خیلى مهربان بود، ولى من شب و روز به کارى زشت ، مشغول بودم و هرچه پدرم مرا نصیحت و راهنمایى مى کرد نمى پذیرفتم ، بلکه گاهى او را آزار رسانده ، دشنامش مى دادم .
یک روز پولى خواستم و در نزد او سراغ داشتم ، براى پیدا کردن آن پول ، نزدیک صندوقى که در آنجا پنهان بود، رفتم تا پول را بردارم ، پدرم از من جلوگیرى کرد، من دست او را فشردم و بر زمینش انداختم ، خواست از جاى برخیزد از شدت درد نتوانست ، پولها را برداشتم و در پى کار خود رفتم ،در آن دم شنیدم که گفت :
به خانه خدا مى روم و تو را نفرین مى کنم .
چند روز روزه گرفت و نماز خواند، پس از آن آماده سفر شد و بر شتر سوار شد و به جانب مکه حرکت کرد و رفت تا خود را به کعبه رساند؛ من شاهد کارهایش بودم ، دست به پرده کعبه گرفت و با آهى سوزان مرا نفرین کرد، به خدا قسم هنوز نفرینش تمام نشده بود که این بیچارگى مرا فرا گرفت و تندرستى را از من سلب نمود؛ بعد پیراهن خود را بالا زد، دیدیم یک طرف بدن او خشک شده و حس و حرکتى ندارد.
امام علی
جوان گفت : بعد از این پیشامد بسیار پشیمان شدم و نزد او رفته و عذر خواهى کردم ولى او نپذیرفت و به طرف خانه رهسپار گشت . سه سال بر همین منوال گذشت و همیشه از او پوزش مى خواستم و او رد مى کرد تا این که سال سوم ایام حج درخواست کردم همان جایى که مرا نفرین کرده اى دعا کن ، شاید خداوند سلامتى را به برکت دعاى تو به من بازگردان ، قبول کرد و با هم به طرف مکه حرکت کردیم تا به وادى اراک رسیدیم .
شب تاریکى بود، ناگاه مرغى از کنار جاده پرواز کرد و بر اثر بال و پر زدن او، شتر پدرم رمید و او را از پشت خود بر زمین افکند، پدرم میان دو سنگ واقع شد و از تصادم به آنها مرد و او را همان جا دفن کردم ؛ این گرفتارى من فقط به واسطه نفرین و نارضایتى پدرم مى باشد.
امیرالمۆمنین علیه السلام فرمود: فریادرس تو دعایى است که پیغمبر به من تعلیم داده است ، به تو مى آموزم و هر کس آن دعا، که اسم اعظم در آن است ، بخواند بیچارگى و اندوه و درد و مرض و فقر و تنگدستى از او برطرف مى گردد و گناهانش آمرزیده مى شود و حضرت مقدارى از مزایاى آن دعا را شمرد.
امام حسین علیه السلام فرمود: من از امتیازات آن دعا بیشتر از جوان بر سلامتى خویش مسرور شدم . آنگاه حضرت فرمود:
در شب دهم ذیحجه ، دعا را بخوان ، و صبحگاه پیش من آى تا تو را ببینم ؛ و نسخه دعا را به او داده بعد از چندى جوان با شدادى به سوى ما آمد و نسخه دعا را تسلیم کرد.
وقتى که از او جستجو کردیم ، سالمش یافتیم و گفت : به خدا این دعا اسم اعظم دارد، سوگند به پروردگار کعبه ، دعایم مستجاب شد و حاجتم برآورده گردید.
حضرت فرمود: قصه شفا یافتن خود را بگو. او گفت :
در شب دهم همین که دیدگان مردم به خواب رفت دعا را به دست گرفتم و به درگاه خدا نالیدم و اشک ندامت ریختم؛ براى مرتبه دوم ، خواستم بخوانم آوازى از غیب آمد:
اى جوان ! کافى است ؛ خدا را به اسم اعظم ، قسم دادى و دعایت مستجاب شد.
پس از لحظه اى به خواب رفتم ، پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم را دیدم که دست بر بدن من گذاشت و فرمود:
«احتفظ بالله العظیم فانک على خیر»
از خواب بیدار شدم و خود را سالم یافتم.
آن دعایى که حضرت ، تعلیم داد دعاى مشلول است که اول آن این است :
«اللهم انى أسئلک باسمک بسم الله الرحمن الرحیم یا ذالجلال و الا کرام یا قیوم…»
منبع: بحارالانوار، ج ۹، ص ۵۶۲ ، مهج الدعوات، ص ۱۵۳ ؛ نقل از «داستانهایى از زندگانى حضرت على علیه السلام»، ص ۱۹۱٫
