یکى از فضایل والاى انسانى و اسلامى، رعایت ادب است. ادب در برابر بزرگان و مقدسات و در همه موارد زندگى، زینت اخلاق بوده و از عوامل و ارکان مهم شخصیت معنوى انسان است. امیرمومنان على علیهالسلام ضمن سفارش به فرزندش امام حسن علیهالسلام در فراگیرى ادب ، فرمود:یا بنى ! الادب لقاح العقل ، و ذکا القلب و عنوان الفضلپسرم ادب ، مایه بارور شدن عقل و بیدارى قلب و سرلوحه فضل و بزرگوارى است. نیز فرمود: من اخر عدم ادبه ، لم یقدمه کثافه حسبه کسى که بى ادبى ، او را عقب انداخت ، عظمت و کثرت فامیل، او را به جلو نخواهد انداخت(۱)
نیز فرمود: لا میراث کالادب ، هیچ ارثى ارزشمندتر از ادب نیست(۲)
بر همین اساس حضرت على علیهالسلام فرزندانش را بخوبى تربیت کرد، و آنها از باادبترین افراد جامعه خود بودند. حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام از همین مکتب درخشان، درس ادب آموخته بود، که از ویژگیهاى زندگى سراسر درخشان وى ادب او در همه دورانهاى زندگیش از کودکى تا آخر عمر بود. در این زمینه نظر شما را به چند نمونه زیر جلب مى کنیم :۱٫ روایت شده: حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام بدون اجازه در کنار امام حسین علیهالسلام نمى نشست، و اگر پس از اجازه مى نشست، مانند عبد خاضع دو زانو در برابر مولایش مى نشست.(۳)
در همان خردسالى حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام حضرت امام على علیهالسلام توجه خاصى به ادب وى داشت و او را به تلاشها و کارهاى مهم و سخت مانند کشاورزى، تقویت روح و جسم، تیراندازى و شمشیر زنى و سایر فضایل اخلاقى، تعلیم و عادت داده بود. حضرت ابوالفضل العباس علیهالسلام گاهى در کنار پدر مشغول کشاورزى و باغدارى و نخلستانها بود و زمانى احادیث و برنامه هاى اسلام را در مسجد به دیگران مى آموخت و به تهیدستان و بینوایان کمک مى کرد. او به برادران و خواهرانش احترام شایان مى نمود و دوش به دوش آنان در بالا بردن سطح فرهنگ مردم مى کوشید و در یک کلام، بازوى پرتوان پدر و چشم نافذ اسلام و مطیع برادرانش امام حسن و امام حسین علیهماالسلام بود. سخن حضرت على علیهالسلام در زبان، سیماى حضرت امام حسن علیهالسلام در چهره، و خون حضرت امام حسین علیهالسلام را در رگها داشت .(۵)
پی نوشت ها:
۱٫غرر الحکم : کلمه ۵۱۳
۲٫نهج البلاغه : حکمت ۵۱
۳٫معالى السبطین : ج ۱، ص ۴۴۳
۴٫ شخصیت ابوالفضل العباس علیه السلام از: عطایى خراسانى ، ص ۱۱۶ – ۱۱۷
۵٫اقتباس از پرچمدار نینوا، تحلیلى از زندگانى حضرت عباس علیهالسلام ، اثر دانشمند محترم نویسنده درد آشنا و دلسوز، مروج مکتب قرآن و اهل بیت علیهم السلام آقاى حاج شیخ محمد محمدى اشتهاردى .
برگرفته از سایت تبیان